In dit artikel laten we je kennismaken met de wonderen van Las Pozas. 

Verscholen in het hart van de Mexicaanse jungle in de staat Potosi ligt de ongelooflijke tuin van 32 hectare die surrealistische stenen sculpturen, kliffen, natuurlijke zwembaden en andere wonderen combineert. Tussen 1962 en 1984 aangelegd door de Engelsman Edward James, gepassioneerd door surrealistische kunst, laat deze unieke plek je ontsnappen in de natuur zoals je nog nooit gedaan heeft. 

Een tuin met surrealistische structuren

Edward James, miljonair-dichter en excentriek verzamelaar van surrealistische kunst was lange tijd een bewonderaar van kunstenaars als Dali of Magritte. Tijdens een reis naar Mexico ontdekte hij het tropische woud van de Mexicaanse bergen en besloot er een surrealistische dimensie aan te geven… Een geslaagde uitdaging! 

Met de hulp van 150 mensen, variërend van tuiniers, timmerlieden en metselaars, creëerde hij een unieke plek die sculpturen in gotische en Egyptische stijl integreert in de vegetatie, opgaand in de dynamiek van de jungle. Het resultaat is verbluffend: gigantische palmbomen van steen, imitatie bamboezuilen die geen enkel plafond ondersteunen, kronkelige trappen tot 4 verdiepingen die nergens toe leiden, hangende hellingen, loopbruggen… Naast deze betonnen sculpturen heeft deze ongewone plek ook watervallen en natuurlijke zwembaden, die de naam van deze weelderige plek hebben geïnspireerd: “Las Pozas” (natuurlijk zwembad in het Spaans).  

Men kan zich afvragen waar hij het idee voor cement vandaan haalde. Naast zijn liefde voor het surrealisme had hij zich aanvankelijk toegelegd op sierplanten, maar zijn werk werd in 1962 door een natuurramp verwoest. Dus besloot hij zich te richten op een meer permanente kunstvorm. Las Pozas is nog steeds open voor het publiek en is aangekocht door een stichting die helpt het te behouden. In 2009 werd het door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst, die helpt bij de renovatie.

Een uitzonderlijk doolhof

Tijdens een wandeling in deze tuin zul je versteld staan van de talrijke structuren met onvoorspelbare paden en het risico lopen te verdwalen tussen de vele trappen, hellingen, bruggen, loopbruggen… Het gebrek aan bewegwijzering in deze jungle draagt inderdaad bij tot een echte indruk van labyrint die het mogelijk maakt om echt te ontsnappen in deze jungle tussen natuur en cement.

De meeste van deze sculpturen en betonwerken hebben geen nut. Je vindt er bijvoorbeeld trappen die in de lucht stoppen, als een uitnodiging om de horizon te verkennen, of pilaren die geen enkel platform ondersteunen. 

Men kan zich afvragen, is dit echt een tuin of gewoon natuur opgesmukt door structuren?